«بسْم الله الرحْمن الرحیم» بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان
حم (۱) بحلم من بملک من.
تنْزیل الْکتاب من الله فرو فرستادن این نامه از خداست، الْعزیز الْعلیم (۲) آن تاونده دانا.
غافر الذنْب آمرزنده گناه، و قابل التوْب و پذیرنده بازگشت، شدید الْعقاب سخت عقوبت، سخت گیر، ذی الطوْل با بىنیازى و نیکوکارى، لا إله إلا هو نیست خدایى جز او، إلیْه الْمصیر (۳) با اوست بازگشت.
ما یجادل فی آیات الله پیچ نیارد در سخنان الله، إلا الذین کفروا مگر ایشان که کافر شدند، فلا یغْررْک مفریبا ترا، تقلبهمْ فی الْبلاد (۴) گشتن ایشان ایمن در جهان.
کذبتْ قبْلهمْ قوْم نوح دروغ زن گرفت پیش از ایشان قوم نوح نوح را، و الْأحْزاب منْ بعْدهمْ و سپاهها از پس ایشان، و همتْ کل أمة برسولهمْ و آهنگ کرد هر گروهى ازیشان بپیغامبر خویش، لیأْخذوه تا او را بگیرند، و جادلوا بالْباطل و بدروغ خویش پیکارها کردند، لیدْحضوا به الْحق تا حق و سخن راست با آن دروغ تباه کنند، فأخذْتهمْ فرا گرفتم ایشان را فکیْف کان عقاب (۵) چون بود گرفتن من بعقوبت.
کذلک همچنانک تهدید الله درست گشت درین جهان بر ناگرویدگان، حقتْ کلمة ربک على الذین کفروا أنهمْ أصْحاب النار (۶) هم چنان درست گشت برایشان که ایشان اصحاب آتشاند.
الذین یحْملون الْعرْش ایشان که عرش مىبردارند، و منْ حوْله و ایشان که گرد بر گرد عرشاند، یسبحون بحمْد ربهمْ بستایش خداوند خویش او را بپاکى مىستایند و یوْمنون به و مىبگروند باو و یسْتغْفرون للذین آمنوا و آمرزش میخواهند گرویدگان را، ربنا خداوند ما، وسعْت کل شیْء رحْمة و علْما رسیدهاى بهر چیز ببخشایش و دانش، فاغْفرْ للذین تابوا پس بیامرز ایشان را که بازگشتند از شرک، و اتبعوا سبیلک و بر پى راه تو رفتند، و قهمْ عذاب الْجحیم (۷) و بازدار ازیشان عذاب آتش.
ربنا خداوند ما، و أدْخلْهمْ جنات عدْن درار ایشان را در ان بهشتهاى همیشى، التی وعدْتهمْ آنکه وعده دادهاى ایشان را، و منْ صلح و هر که نیک بود و ایمان آرد، منْ آبائهمْ از پدران ایشان، و أزْواجهمْ و جفتان ایشان، و ذریاتهمْ و فرزندان ایشان، إنک أنْت الْعزیز الْحکیم (۸) که تو خداوند تواناى دانایى.
و قهم السیئات و بازدار ازیشان بدها، و منْ تق السیئات یوْمئذ و هر که بازداشتى ازو بدهاى آن روز، فقدْ رحمْته ببخشودى بر وى، و ذلک هو الْفوْز الْعظیم (۹) و آنست آن پیروزى بزرگوار.
إن الذین کفروا ایشان که کافر شدند در دنیا، ینادوْن آواز مىدهند ایشان را، لمقْت الله براستى که زشتى الله شما را در دنیا، أکْبر منْ مقْتکمْ أنْفسکمْ مه بود ازین زشتى شما امروز خویشتن را، إذْ تدْعوْن إلى الْإیمان آن گه که شما را با ایمان میخواندند، فتکْفرون (۱۰) و شما مىکافر شدید.
قالوا ربنا گویند خداوند ما: أمتنا اثْنتیْن بمیرانیدى ما را دو بار، و أحْییْتنا اثْنتیْن و زنده کردى ما را دو بار، فاعْترفْنا بذنوبنا مقر آمدیم و بزبان خویش گویا بگناهان خویش، فهلْ إلى خروج منْ سبیل (۱۱) فرا بیرون آمد ما را هیچ راهى هست؟
ذلکمْ بأنه این بشما آن را بود، إذا دعی الله وحْده که آن گه که خداى را یکتا میخواندند، کفرْتمْ شما مىکافر شدید، و إنْ یشْرکْ به و اگر مىانباز گرفتند با او، توْمنوا باو مىگرویدید، فالْحکْم لله پس حکم و کار گزاردن الله راست، الْعلی الْکبیر (۱۲) آن برتر بزرگوار.
هو الذی یریکمْ آیاته او آنست که مینماید شما را نشانهاى توانایى خویش، و ینزل لکمْ من السماء رزْقا و مىفرو فرستد شما را از آسمان روزى، و ما یتذکر إلا منْ ینیب (۱۳) و پند نپذیرد مگر او که دل با من دارد.
فادْعوا الله خداى را خوانید، مخْلصین له الدین پاک داران او را و فرمان بردارى خویش، و لوْ کره الْکافرون (۱۴) و اگر کراهیت دارند ناگرویدگان.